Song of Heroes : ปกรณัมวีรชน

     เรื่องราวของ เชสเตอร์ เด็กหนุ่มกำพร้าที่ต้องอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ซาการ์ หมู่บ้านเล็กๆทางตอนเหนือของทวีป อิมพีเรียล  เข้าอาศัยอยู่กับคุณตาของเขาผู้เป็นถึงอดีตนายกองทหารฝีมือฉกาจ เขาเป็นที่รักของทุกคนในหมู่บ้านด้วยความมีน้ำใจและความสามารถในการล่าสัตว์ของเขา เขาคิดเสมอว่า แม้เขาจะไม่มีโอกาสได้อาศัยกับบิดาและมารดา แต่ชีวิตอันสงบสุขเหล่านี้ คือสิ่งที่คนมากมายใฝ่หา

     จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่เขาออกไปล่ากวางป่ามาเป็นอาหารมื้อเย็น ขณะที่เขาลัดเลาะไปตามแนวป่าท่ามกลาวเสียงขับขานของนกหลากชนิด เขาเพ่งสมาธิไปกับการสะกดรอยตามกวางป่าตัวโตอย่างเงียบเชียบจนลืมสังเกตไปว่า ท้องฟ้าวันนี้มีเมฆครึ้มผิดปกติ และกลับมืดลงอย่างรวดเร็ว เขาย่องตามกวางป่าไปจนกระทั่งถึงหนองน้ำ เมื่อกวางป่าก้มลงกินน้ำ นั่นคือเวลาที่เขารอคอย เขาขึ้นสายธนูแล้วเริ่มเล็ง เขากลั้นหายใจเพื่อเตรียมจะปล่อยธนูออกไป เขาคงไม่มีทางพลาด เพียงถ้าหากไม่เกิดเสียงๆหนึ่ง

     " ครืนนนนนน!!!...... '' 

      ท้องฟ้าที่มืดลงจนเหมือนยามเย็นกลับพลันสว่างขึ้นเรื่อยๆ และด้วยเสียงอันดังทำให้กวางป่าตกใจและวิ่งหนีไปก่อนที่เชสเตอร์จะได้ปล่อยลูกธนู เขาสบถด้วยความโมโหพลันมองไปบนฟ้า ในใจคิดว่าฟ้าฝนช่างไม่เป็นใจเสียเลย แต่ทว่า ภาพที่อยู่เบื้องหน้าเขา คือสิ่งที่ไม่มีใครบนทวีปนี้คาดคิดว่าจะได้เห็น สสารบางอย่างที่กำลังพุ่งแหวกลงมาจากฟากฟ้านั้นส่งเสียงคำรามลั่นฟ้า มันลุกไหม้อย่างรุนแรงเสียจนนึกว่าท้องฟ้านั้นถูกเผาด้วยเปลวเพลิง มันเจิดจ้าเสียจนท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีสมอันร้อนแรง อุกกาบาต สิ่งนั้นไม่อาจเป็นอื่นได้เลย เพียงแต่ว่า ขนาดมันใหญ่เสียจนที่ว่า หากตกที่เมืองๆใด ไม่แคล้วต้องเกิดหายนะแน่

      "พระเจ้า....นั่นมันอะไรกันเนี่ย!? " 

     เชสเตอร์ร้องครางด้วยเสียงสั่นๆอย่างตกใจ ก่อนที่จะเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น

     แม้จุดที่อุกกาบาตตกดูจะไกลจากหมู่บ้านซาการ์มากๆ ดูจากความที่แรงสั่นสะเทือนไม่ได้ส่งมาถึงที่นี่มากทั้งๆที่เป็นอุกกาบาตขนาดยักษ์ แต่กลับมีความรู้สึกเหมือนมีลมกรรโชกที่ทำให้รู้สึกขนลุก เชสเตอร์ตัดสินใจวิ่งกลับไปที่บ้านของคุณตาโจเซฟเพื่อบอกเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พาดคันธนูที่แผ่นหลัง เขาต้องรีบทรุดลงไปกับพื้นทันที แผ่นดินไหวอันรุนแรงราวจะฉีกกระชากผืนแผ่นดินออกจากกัน เชสเตอร์พยายามวิ่งฝ่าไปในที่โล่งเพื่อหาที่ปลอดภัยอย่างทุลักทุเล เพราะพื้นเขาด้านหลังถูกแผ่นดินไหวกระชากจนเป็นหลุมลึกมากมาย ด้วยความตื่นตกใจ เขาจึงไม่ได้ดูทิศทางและวิ่งไปจนถึงหน้าผา 

     "บ...บัดซบ!วิ่งผิดทางหรือเนี่ย!" 

     หน้าผาอีกฝั่งดูจะไกลเกินกว่าที่กระโดดไปได้โดยง่าย แต่เชสเตอร์ไม่มีทางเลือก เขาเร่วความเร็วสุดฝีเท้า ก่อนจะกระโจนไปสุดแรงเกิด แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกระโดดข้ามหน้าผา มือของเขาได้แต่คว้าแง่งผาที่ไม่มีวันเอื้อมถึง น้ำตาเขารินไหลขึ้นไปจากการทื่เขากำลังร่วงสู่ความมืดอันไม่สิ้นสุด 

     "ท่านตา....ข้าอยากจะพบท่านอีกสักครั้ง...." เขาหลับตาลง ก่อนที่ความนึกคิดทั้งหมดของเขาจะดับสูญไป